Op onze kleine middelbare school met 700 leerlingen is de derde coronapatiënt inmiddels een feit, leerlingen, geen docenten. Onze school is nog open, want zo lang de docenten overeind blijven, kan er onderwijs worden gegeven, vindt ons bestuur. Maar met ons schoolgebouw gesitueerd middenin de randstad en de aantallen besmettingen continue oplopend, vrezen mijn collega’s en ik een nieuwe lockdown, nog voor de kerstvakantie. En dat betekent: weer online lesgeven.

Digibeet als ik ben, kostte het in maart enige moeite mijn lessen online op te zetten. Toch vond ik zelf dat ik het vlot onder de knie had. En de leerlingen deden ook zo lekker mee, dacht ik. Ik nam aan het begin van de les de absenten op, deed mijn uitleg inclusief Powerpoint en delen van scherm, gaf gelegenheid om vragen te stellen -die waren er niet- en gaf huiswerk op dat digitaal werd ingeleverd, einde les. Trots op mezelf. Tot ik het ritueel van de kant van de leerling bij mijn eigen zoon aanschouwde. Met slaperig hoofd in bed inloggen, camera uitgooien, precies op het juiste moment ‘aanwezig’ roepen, microfoon uitdoen, omdraaien en weer in slaap vallen, terwijl de docent vrolijk door babbelde. Mijn ogen waren geopend.

Op de fiets

Bij de volgende lessen begon ik willekeurig vragen te stellen en kreeg ik veel slaperige huh-wat-hè? reacties. Of -de mooiste- dat weet ik niet, want ik heb mijn boek niet bij me. Je zit thuis! Ook viel het op dat wanneer de microfoons even aan gingen er wel heel veel achtergrondgeluid de les in werd geslingerd.
‘Waar ben jij?’
'Ik? Ik zit op de fiets mevrouw, moet echt effe een broodje halen, want ik heb nog niet ontbeten. Maar ik hoor u goed hoor.’  

Dit kon toch niet de bedoeling zijn. Leerlingen konden hun huiswerk niet maken of online aanwezig zijn, want ze werkten nu bijna fulltime bij de Appie of leerlingen die ondanks alle pogingen van de mentor contact te krijgen, van de aardbodem verdwenen leken.

Docenten idem dito

Ook docenten zijn niet heilig. De 45 minuten les wordt gereduceerd tot een vragenuur van een kwartier. Ze zijn niet aanwezig bij een online les, vergeten de meetcode door te geven, weten niet hoe het technisch werkt of maken het leerlingen onmogelijk uit te zoeken wat ze moeten doen voor de les op magister, classroom, periodeplanner, meet enz.

Inmiddels heb ik het onder controle. Er wordt online bingo gespeeld met mijn mentorklas, de lessen zijn interactief opgezet met lesson up, kahoot of een digitale methode en mijn lessen duren allemaal stipt 45 minuten. De smoesjes heb ik allemaal al een keer gehoord en de leerlingen weten het.

Discipline

Het kan dus wel, maar liever niet. Het afstandsleren vergt ontzettend veel discipline van leerling, docent en ouders. Discipline die we van tieners misschien nog niet mogen verwachten. Waarbij ouders dan moeten ingrijpen die zelf al alles uit de kast halen om online te kunnen blijven werken, kleinere kinderen moeten begeleiden en in het hele proces moeten zorgen dat ze niet gillend gek worden. En docenten zijn zelf ook ouders. Het legt extra druk op de toch al zware taak van docenten én ouders én kinderen.

Ik hoop dat ik het mis heb en ik fysiek kan en mag blijven lesgeven. Er gaat niets boven echt contact met de leerling, al is het op anderhalve meter afstand, Maar de vooruitzichten zijn niet best.