Gisteren bezocht ik het inspirerende Boek10 SchrijfEvent, want naast het doceren van geschiedenis, schrijf ik graag. Ik vroeg Antoinette Kalkman haar debuut 'Bonuszoon' te signeren, maar een pen was in de haast niet te vinden. Uit mijn tas diepte ik de pen op die voor het nakijken altijd dichtbij is, de rode pen. Of ik rood niet erg vond, vroeg Antoinette. 'Nee hoor,' zei ik. 'Ik ben docent, de rode pen is mijn leven.'

Uitschieter

Dat is een uitspraak met veel laagjes besef ik de ochtend erna. Het is waar, de rode pen gaat het snelst leeg hier in huis, want zeker nu, net na de toetsweek, streep ik me suf. Bij de eerste klassen die ik nakijk zijn het keurige, weldoordachte lijntjes. Bij latere klassen worden het gehaaste, ik-moet-nog-zo-veel-in-weinig-tijd krassen. Ten slotte is er altijd een enkele uitschieter die bijna dwars door het papier gaat, bijvoorbeeld wanneer een leerling beweert dat Groot-Brittannië tijdens de Tweede wereldoorlog aan de kant van Duitsland meevocht (ja, het stond er echt, 3 havo, zucht).
Voor mij zijn het slechts halen en punten, de leerling die het blad terugkrijgt, kan de lijnen ervaren als falen met teleurstelling en een deuk in het zelfvertrouwen als gevolgen.

MIT

Denk je dat ik overdrijf? In 2010 bezocht ik tijdens een studiereis in de Verenigde Staten MIT en Harvard, respectievelijk nummer 1 en 3 op de lijst beste universiteiten ter wereld 2020. De meest briljante koppen komen bij MIT bijeen voor onderwijs, maar het eerste trimester krijgen zij geen cijfers. Volgens de directeur "kunnen zij dat niet aan". Cijfers zouden een te grote afwijzing zijn in een keer, daar moeten ze langzaam aan wennen.

Niet alleen cijfers tellen

Er zit wat in om langzaam aan het cijfersysteem te wennen. Zo kent onze school 'de zachte landing' voor brugklassers. Eerst een proeftoets die 0x mee telt, daarna alles in de eerste periode weging 1 en pas vanaf de tweede periode toetsen die zwaarder meewegen. Naast cijfers en gemiddelden wegen aan het eind van het jaar gelukkig ook andere factoren mee. Motivatie, houding in de klas, huiswerkattitude, Cito-Vas. We zijn een school van kansen geven en nemen alles mee in de overweging om de beste plek voor een leerling te vinden.

Andere uiterste

Hoewel kansen bieden een veel gehoorde kreet in het nieuws is, wordt het tegenovergestelde net zo vaak gehoord. Curling-ouders (mijzelf incluis) hebben onder het motto meedoen-is-belangrijker-dan-winnen en jij-kan-alles-wat-jij-wil, een generatie opgevoed die alles nú wil en er weinig tot niets voor over heeft. Twintigers en dertigers die niet om kunnen gaan met tegenslag en teleurstelling en massaal onder de druk bezwijken, omdat in het echte leven de 'zachte landing' niet blijkt te bestaan. Helpen we deze toekomstige dertigers dan met minder rode strepen of dragen we bij aan het probleem?

Persoonlijk hebben mijn leerlingen iets minder stress dan die van mijn collega's. Ik ben namelijk hartstikke kleurenblind, dus kan zomaar een zwarte, blauwe of groene pen te pakken hebben bij het nakijken. Wat het dichtst bij ligt! Help ik die kids toch nog een beetje.